Van de week had ik mijn favoriete logétje in huis. Mijn nichtje van zeven. Op de een of andere manier heb ik een speciale band met haar, al vanaf het begin. Een soort van onvoorwaardelijke liefde op eerste gezicht. Ik voel me sterk verbonden met haar. Kan enorm van haar genieten. En herken mezelf stiekem continu in haar. Allemaal leuk en aardig… maar ik voel ook haar pijn. Haar verdriet. Haar zorgen. Zorgen? Op die leeftijd? Jawel hoor. Langzaam begint ook mijn lieve onschuldige nichtje, tot vooralsnog een onbeschreven blad, haar sociaal emotionele kant te ervaren. Te ontwikkelen. En staat ze voor het eerst in haar prille bestaan, oog in oog met gevoelens als angst en onzekerheid. De beruchte basisschooltijd. Voor sommige dolle pret maar voor anderen een ware strijd.
Ik weet nog haarfijn dat ik juist daar ontdekte en onderging hoe ik leuk of niet leuk gevonden werd. Hoe en of ik erbij hoorde of niet. Welke plek ik nam of kreeg in een groep. In de klas. Of op de speelplaats… Als het gaat om emoties is mijn nichtje minstens zo hoog-gevoelig als ik. Een kleinere versie van jezelf zo zien worstelen brengt een machteloos gevoel met zich mee. Hartverscheurend. Door merg en been. Kwetsbaar. Breekbaar. Fragiel. En ze is pas zeven! Het duurt dan ook nog wel even. Totdat ook zij zal ervaren, dat diezelfde fragiele kwetsbaarheid ook tot immense kracht en wijsheid leid.
Want juist op momenten dat ik mijn beschermlaagjes verwijder. Dat ijzersterk fort dat ik door de jaren heen zorgvuldig om mij heen hebt gebouwd. Met ridders en wapens. Met schilden en zwaarden. Met sloten vol krokodillen en potten vol brandende prut. Juist op die momenten wordt de kracht van mijn kwetsbaarheid voor 100% benut. Maak ik oprechte verbinding. Word ik begrepen. Gehoord gezien en van hart tot hart aangevoeld. Ik kan het iedereen aanraden. Het voelt wellicht niet altijd natuurlijk. Jezelf laten zien. Blootgeven. Naakt. Niet gek ook.. Heel ons leven hebben we met veel aandacht en zorg steen voor steen aan onze muren van bescherming gebouwd. Maar toch. Zodra je de kracht van jouw kwetsbaarheid mag ervaren, kun je op jouw ware koers gaan vertrouwen en varen. Brene Brown’s beroemde TED talk is een aanrader om je hierbij te ondersteunen. (http://www.ted.com/talks/brene_brown_on_vulnerability?language=en)
Als ik mijn liefste nichtje van zeven, dé gouden tip zou mogen geven. Is het om geen dik fort om haar hart en zieltje te bouwen, maar volledig op haar eigen ik te vertrouwen. Dat ze perfect is precies zoals ze is. En met kwetsbaarheid tonen is helemaal niets mis. En als ze dan toch nog de behoefte voelt om grote kastelen te bouwen, is er niks aan de hand. Dan neem ik haar graag mee naar een strand met mooi helderwit zand.
Share this story
