(H)erkenning
Zolang ik me kan herinneren ben ik gevoelig voor prikkels. Gevoeliger dan normaal. Zeggen ze. Maar goed, wat is normaal? En wie zijn ze? Ik ervaar in ieder geval alles intens. Jawel alles! Mijn zintuigen staan 24/7 op scherp. Soms heel fijn, soms doet het pijn. Prikkels, geluiden, licht en geur. Continu in 3D en vol in kleur. Van gewauwel dat nergens over gaat, hele drukke mensen met hele hoge stemmen, tikkende verwarmingsbuizen tot een radio die zachtjes op de achtergrond aan staat. Van het geslik en geslurp in mijn oren van mensen die net iets te dichtbij zitten en mijn aura verstoren. Alles komt binnen getailleerd en precies. Hoog gevoelig noemen ze dat. Hopla stempel erop, hebben we dat ook weer gehad.
Maar! Gelukkig heeft het ook voordelen, mijn gevoelige snaar. Ik voel mensen vaak feilloos aan, waardoor ik op veel bijzondere momenten voor ze klaar mag staan. Iemand niet lekker in zijn of haar vel? Ben ik er als de kippen bij. Kunnen ze ‘t bij mij kwijt, hun spreekwoordelijk ei.
Afgelopen week beleefde ik weer zo’n bijzonder gevoelig moment. Dit keer met Anna. Een prachtig mooi meisje van 4. Doorgaans een beeldige engel, maar soms zomaar ineens een enorm boze bengel. God, wat herken ik mezelf in haar. Vol passie en enthousiasme verdronken in een of ander fantasiespel. Doet lekker haar eigen ding, geniet in haar eigen bubbelbel. Een vrolijke lach op een gezellige dag. Maar ineens. Slaat haar bui 360 graden om. Valt er een bom. Zomaar is Anna boos. Heel boos. Met stamvoeten en tranen, met geschreeuw en getier. Ik aanschouw het tafereel vol bewondering. Weg is haar plezier. Ik zie haar emotie. Puur en oprecht. Helemaal hier en nu, helemaal echt. Ik voel met haar mee. Ik snap haar zo goed. Er was iets gebeurd met haar voet. Een splinter wellicht, of iets scherps of gestoten. Komt vast door dat rennen met zonder sokken, maar kleine Anna houdt niet op met mokken. Niks lijkt te werken. Geen ach, niks aan de hand, het is zo wel weer over.. Geen kusje erop en alles is ok.. Nee! Niks smoren, Anna wil haar emotie laten zijn zien en horen! Zonder al dat gesus of geblus. Van een afstandje glimlach ik naar haar. Stiekem geniet ik van haar eenvoud en puurheid. Omdat ze onbewust voelt dat ik haar begrijp, begrijp wat ze voelt & wat ze bedoelt, glimlacht ze terug. Weg is de pijn aan haar voet, alles is weer goed.
Soms geeft herkenning de juiste erkenning.
Share this story
