Al geruime tijd verbaas ik me over het dun lijntje dat kleeft aan de term 'vrijheid van meningsuiting'. Het blijkt namelijk een gevoelig gegeven. Het gesproken en beschreven woord. Het uiten of beter gezegd spuien van taal, verbaal en non-verbaal. Zijn we zo vrij als we claimen of zitten we stiekem gevangen in ons eigen verhaal? Begrijp me niet verkeerd, als liefhebber van woorden en communicatie is het voor mij een must en moraal, om te verwoorden wat ik voel, denk en zie allemaal. Alleen vraag ik mij soms af, of die omstreden vrijheid om onze mening te uiten niet een beetje zijn doel voorbij schiet. Soms lijkt het namelijk alsof het recht om meningen te schreeuwen en spuien door middel van taal groter en belangrijker is geworden dan überhaupt de boodschap van een willekeurig verhaal.
Langzaam, of stiekem vliegensvlug, hebben we er weer een patroontje bij. We horen of lezen een verhaal. Op het nieuws, in de krant, op social media of gewoon tijdens gesprekken met elkaar. En voordat we er erg in hebben staat onze mening en reactie op hetgeen al klaar. In ons hoofd creëren we een eigen versie van de opgeslokte informatie aan woorden, en vervolgens nemen we deze aan voor waar. Een luisterend oor, zonder oordeel of invulling is er allang niet meer bij. Onze eigen interpretaties vol aannames en oordelen staan klaar op een rij. En komen dan vooral op social media posts, in geuren en kleuren voorbij. Ik lees soms de meest klakkeloze kreten. In een fractie van een seconde getypt en geplaatst, veilig achter ons scherm. Een tsunami's aan reactie op reactie onder elkaar. Met als gevolg, elkaar kwetsen. Wat vervolgens ironisch genoeg onder de noemer vrijheid wordt bevochten met oorlogsgevaar.
Hoe zou onze vrijheid van mening eruit komen te zien als we elkaar oprecht konden horen, begrijpen, voelen en zien? Hoe zouden we elkaar kunnen accepteren en eren, zonder snoeihard langs en door elkaar heel te blèren? Wat is er voor nodig om een ander wat ruimte te geven, zonder te vrezen voor ons eigen leven? Wat is er nodig om ons schild te laten zakken en daarmee je handen vrij te hebben om een ander vast te pakken? Welke overtuiging, spinsel of verhaal kun jij laten gaan, om weer blanco, oprecht, en oordeelloos open te staan? Willen we eigenlijk niet hetzelfde allemaal? Gezien worden. Gehoord. Geliefd. Gewoon normaal.
Gedragen en gesteund worden tijdens de ups en downs van ons prille bestaan. Zonder elkaar daarbij verbaal en non-verbaal om de oren te slaan. Genieten van momentjes vol geluk en plezier. Het leven leven zoals het komt en gaat in het nu, hier! Huilen om ellende, pijn en verdriet. Troost en steun vinden bij elkaar, dankbaar en blij als de ander je ziet.
Voor mij zit vrijheid dan ook niet in het uitten van meningen of een verhaal. Maar zit het in iets groter, een hoger moraal. In de kracht van het dragen en verdragen. Een simpel gebaar. Communiceren vanuit ruimte en liefde. Voor onszelf en elkaar. Luisteren met stiltes tussen de regels door, dan krijgt die fel begeerde vrijheid pas echt bravoure.
Share this story
