Soms gaat het even niet zoals je wilt. Zoals je hoopt. Zoals je wenst.
Soms gaat het even niet zoals je gedacht had of verwacht had.
Soms heb je totaal geen grip op dat wat er gebeurt. Hoe je dag wordt ingekleurd.
Soms kun je simpelweg niets aan een situatie veranderen.
Soms zijn de omstandigheden zoals ze zijn, en doen ze intens pijn.
Soms weet je rationeel heel goed hoe het allemaal werkt. Wat er nodig is. Maar blijft het gemis.
Soms weet je wel wat je anders zou kunnen doen of laten. Heb je het tussen je oren prima in de gaten.
Soms geven de beste tips en tools je niet het gewenste resultaat. Of die gewilde staat.
Soms ben je nog niet klaar om iets los te laten. Iets anders te kiezen. Iets anders te denken of te doen.
Soms loop je hetzelfde pad wel tachtig keer op en neer
Soms heb je de kracht en energie niet om jezelf te motiveren en inspireren.
En soms… soms hoeft dit ook allemaal niet!
Soms is alles namelijk precies goed zoals het is. Ook midden in die enorme berg puinhoop. Pure frustratie, verdriet en wanhoop. Zelfs als je muurvast zit, compleet in de knoop.
Soms hebben jouw emoties, jouw gedachten, jouw gevoelens enkel en alleen ruimte nodig om er te mogen zijn.
Stop op deze momenten eens met vechten. Vechten tegen datgene wat je niet wilt, of niet leuk vindt. Probeer eens om niet langer weg te rennen voor datgene wat jou constant achtervolgt. Laat de gedachten los om ‘normaal’ te willen zijn. Er bestaat namelijk geen correcte definitie van ‘normaal’. En misschien zijn wij, jij en ik, ook helemaal niet geboren om ‘normaal’ te zijn. Misschien is die wens en behoefte om ‘normaal’ te zijn wel heel erg abnormaal. Een verzonnen verhaal. Met een hoop ruis en kabaal. Dit kost ons letterlijk en figuurlijk een kapitaal!
Sta stil bij je gevoel. Je gedachten. Bij het moment. Ervaar de sensaties die door je lijf gieren. Volg ze. Benoem ze. Omarm ze. Laat ze toe. Laat ze er zijn. Frustratie. Pijn. Verdriet. Machteloosheid. Angst. Maar ook vreugde. Plezier. Genot. Extase. Liefde. Omarm en voel. Ook als dat vreemd voelt. Ook als je handen beginnen te zweten. Je duizelig wordt. Je het liefst heel hard weg wilt rennen. Stel je voor dat je dat gevoel net zoals een klein onschuldig verdrietig kind op je schoot tilt. Dat je het troost. Omarmt. Erna luistert. En er simpelweg bent. Om het te dragen. Vast te houden. Aandacht en liefde te geven. Net zolang totdat dat klein onschuldig kind stopt met huilen, en jouw troost niet meer nodig heeft.
Stop met hopen dat het wel goed komt. Alles is namelijk al goed.
Het is goed zo.
Share this story
