Soms weet je het ineens niet meer. Niks meer. En is er zoveel troebel, zoveel ruis, dat je niet meer helder kunt zien. Niet meer helder kunt denken. Of voelen. Soms overvalt het leven je op manieren waarop we geen controle hebben. En ineens, van de ene op de andere dag, sta je niet meer stevig in je schoenen. Weg balans.
Vaak is dat het moment waarop alle alarmbellen afgaan. Waar we op zoek gaan naar redenen, verklaringen, antwoorden. En willen we, soms wanhopig en krampachtig, begrijpen waarom we in deze situatie terecht gekomen zijn. Wat er mis ging. Wat we anders hadden kunnen doen. Wat we hadden moeten zien. Maar als er zoveel mist om je heen wakkert zie je waarschijnlijk zelden de uitweg.
- Wat als het ok is om het even niet te weten? Wat als het niet erg is om geen antwoord te krijgen? Wat als al je vragen ineens zouden verdwijnen? Wat als het helemaal niet gaat om het leven (jouw leven) van top tot teen te begrijpen? Maar wat als het enkel en alleen gaat om het leven leven op dit moment, op deze plaats. Waar je nu bent. Niet gister, niet morgen, niet straks, maar nu.
- Kun jij je ogen openhouden in de mist?En je vele vragen even loslaten?
- Het oordelen een momentje parkeren?
- Het willen begrijpen laten varen?
- De zoektocht naar antwoorden even onderbreken?
- Kun jij je hart openhouden onder alle omstandigheid?
Als je daar voor openstaat, en in de zee van het niet weten durft te zwemmen, geloof ik dat je precies daar bent waar je hoort te zijn. Dat de mist vanzelf in rook opgaat. Dat je gaat zien wat je moet zien. Dat je mag voelen wat er nodig is om te voelen. Dat je zult ervaren wat er te ervaren valt.
Het hebben en maken van doelen is prachtig. Evenals een heldere visie en missie. Maar als je het mij vraagt, is het minstens zo waardevol om geen eindeloze missie van je doelen te maken. En om geen rondjes te rijden als een pauze volstaat. Er is niks mis met stilstaan. Juist in tijden van crisis en dikke mist is het belangrijk je ogen en hart open te houden.
Share this story
