Het is een tijdje geleden, maar daar ben ik weer. Terug op een plek waar ik me goed voel. Schrijven. Iets dat mijn gemakkelijk af gaat. Zonder moeite tik ik woorden op papier. Dat ruimt ook meteen lekker op in mijn hoofd. Het afgelopen jaar ontdekte ik nog iets waar ik goed in bleek. En bovendien, waar ik blij van wordt. Fotograferen!
Foto’s maken en bewerken vind ik heerlijk. Daar kan ik mezelf uren in verliezen. Als een kunstenaar het geschoten plaatje tot in de details verfijnen. Voor mij een manier van rust en ontspanning. Tot het moment komt waarop ik datzelfde plaatje wil delen. Online. Facebook. Instagram. Dan krijg ik spontaan bezoek. Van een monster. Een heel gemeen hardnekkig exemplaar. Het begint meestal met een energie slurpende dialoog tussen dat monster en mij. Over mijn kunnen, mijn keuzes. Over wie ik in godsnaam denk te zijn. Of ik mezelf überhaupt wel fotograaf mag noemen. Of ik niet eerst veel meer ervaring en opleiding nodig heb. Of ik het wel echt in me heb..
Niet goed genoeg, en een gevoel van twijfel beginnen op dat moment te overheersen. Gevolgd door een hunker naar erkenning. En de behoefte aan likes en volgers. Een publiek. Een heel groot publiek. Want als maar genoeg mensen zeggen dat ik het goed doe, ga ik het zelf ook geloven, toch? Een obsessieve drive om gezien en erkend te worden. En hopla, met één druk op de knop is de foto dan toch gepost. Zo. Nu de telefoon aan de kant. Nee, toch even kijken. Zijn er al reacties? Nul. Zie je nou. Godver. Verwijderen? Nee. Niet doen. Telefoon weg. Onzin. Okay. Toch nog even kijken. Pff.. 2 likes... TWEE?! Maar deze foto is toch prachtig. Perfect licht. Haarscherp. Emotie spat van het scherm... Zie je nou wel. Koken dan maar. Weg telefoon. Terwijl ik de situatie probeer te relativeren en dingen in perspectief probeer te zien, is het monster van vergelijk, twijfel, onzekerheid, afgunst, jaloezie en onbegrip vele malen sneller dan alle mogelijke hartjes op Instagram.
Waanzin. Maar het gebeurt. Steeds vaker. En ik weet zeker dat ik niet de enige ben die regelmatig een soortgelijk monster op bezoek krijgt. Ik weet ook zeker dat ik niet gek ben. Maar helaas besef ik inmiddels ook dat de hunker naar sociale erkenning een sluimerende obsessieve verslaving kan zijn. Tijd voor verandering dus. Terug naar de basis. Dicht bij mezelf blijven. Mijn super power zit in mijn kwetsbaarheid. Niet meer doen alsof. Alsof ik het allemaal weet. Kan. Snap. Want de waarheid is, ik worstel! Met het vinden van een plek als werkende mama na een lange periode van niet werken. Met mijn startende onderneming. Met de wereld van fotografie. Met het vinden van klanten. Met de doodvermoeiende haat-liefde verhouding met social media. Met de jacht op likes, de smacht naar (h)erkenning.
Tijd om dit patroon te doorbreken. Tijd om alleen nog maar te delen vanuit mijn gevoel. Zonder goedkeuring van het monster. Zonder applaus van hartjes. Te delen omdat ik trots ben. Op de plaatjes die ik maak. Omdat ik ze mooi vind. En ze niet enkel wil verzamelen in mapjes op mijn laptop. Te delen omdat ik dat wil. Zodat ze kunnen raken en inspireren. Zodat ze laten zien wie ik ben. Wat ik doe. Hoe ik kijk. Hoe ik werk.
Share this story
