Gisteravond vroeg mijn vriend aan mij: 'Had je ooit gedacht dat het zo zwaar zou zijn?' Nou nee. Eerlijk gezegd niet. Ook al krijg je er super veel voor terug. Er zijn momenten. Dagen. Soms meerdere dagen achter elkaar, dat het even niet zo lekker loopt. Het een kwestie van verstand op nul is. Doen wat er gedaan moet worden. En proberen mee te gaan met de flow van het moment. Momenteel zit de flow in mijn dochters mond. Nouja, ze zitten er, ergens. Verstopt onder een taaie laag tandvlees. Maar ik kan ze zien. En voelen. Een stuk of 4. Tanden.
Ok. Everywhere the wind blows. Laat dat nou net niet mijn sterkste kwaliteit zijn. Natuurlijk snap ik dat meewaaien prima allemaal, alleen waai nou verdomme eens deze kant op a.u.b.! De wind blows alle kanten op, maar niet die van mij. Blaadjes dwarrelen als een dolle om me heen. Waardoor ik niet meer kan zien waar ik ben. Wat ik moet doen. Wat echt belangrijk is. Wat er toe doet. Het maakt me onzeker. Het maakt me bang. Nog twee van die fijne eigenschappen die mij (nog steeds) te vaak in de weg zitten.
Ruim 9 maanden zijn voorbij. Maanden die ik voor geen goud had willen missen. Maanden waarin ik meer geleerd heb dan de meeste jaren daarvoor. Maanden waarin huilen en lachen met elkaar gepaard gingen. Maanden waarin slaap een compleet andere betekenis én invulling kreeg. (Nee-hee ze slaapt nog steeds niet door. Nee-hee geen advies nodig ook.)Maanden waar de tijd vaak stil stond.. maar ook maanden waar ritme regelmaat en óp-tijd onze beste vriend werden. Maanden met ontelbare eerste keren. (Zucht, zwijmel, smelt) En helaas ook maanden waarin ook onze relatie vaak heeft moeten afzien. Ineens begreep ik dat 'een relatie moet je aan werken' gedoe. Vader en moedertje spelen vroeger was leek toch echt een eitje..
Nee, antwoorde ik. Ik had niet gedacht dat het soms zo zwaar zou zijn. Dat er écht zoveel bij kwam kijken. Dat de wereld stil kon staan maar tegelijkertijd ook compleet op z'n kop. Dat ik zo kon verlangen naar een hele nacht slaap. Dat 5 minuten alleen onder een warme douche kon aanvoelen als een dagje spa. Dat als mijn moppie zich niet lekker voelt ik automatisch mee doe. Dat we echt om 21.00 in bed liggen.. allemaal. Dat ik echt haar snot, spuug of kwijl aan mijn mouw of broek afveeg. Dat ik in 9 maanden meer kleren voor haar heb gekocht dan voor mezelf de afgelopen 5 jaar
Moederschap blijkt een grote ontdekkingstocht. Met veel hoogte- en dieptepunten. Een reis die elke moeder (en vader) toch echt zelf moet maken om écht te snappen en voelen wat al die lieve raadgevers om je heen bedoelen. Mensen (lees; "die andere papa's en mama's") vertellen je werkelijk alles. Soms mooi ingepakt, soms recht voor z'n raap. Soms een verademing en een welkom advies, maar soms ook demotiverend en de plank volledig mis. Soms maakt het onzeker en soms geeft het steun. Ineens begrijp ik zooo-veel dingen waar al die mama's die mij voorgingen het over hadden. Stiekem vond ik dat ze zich vaak aanstelden... zo zwaar kon het toch niet zijn?! Slik. Ze hadden gelijk. Moederschap (ze zeggen; "met name het eerste jaar") is soms gewoon zwaar. Maar een ding is zeker. Het is het absoluut dubbel en dwars waard!
Share this story
