Bam! Het duurde even, zoals alles bij mij ietwat extra tijd nodig heeft om te landen, maar ik ben er. Gearriveerd. Niemandsland. Het grijze gebied. Daar waar niks lijkt wat het is maar alles blijkt zoals het lijkt. Waar er non-stop beren op de weg wandelen en honden nooit slapen. Zo’n plek waar alles wat je maar hekelen kan, je ongevraagd achtervolgt.
Nee, het leven als werkloze gaat niet over rozen. Ik hoor het ze nog zeggen, een paar maanden geleden toen ik het slechte nieuws deelde. En ze bedoelden het allemaal vast hartstikke goed. Eventjes helemaal niets, tijd voor jezelf. Relax, geniet en ontspan Susan. Alles komt goed. Neem je tijd. Maar sinds ik zwem in zeeën van tijd, probeer ik enkel en alleen m’n hoofd boven water te houden. En niet te verdrinken in de enorme golven van gedachten en gevoelens die komen en gaan. Het gaat vanzelf. Parkeer die ellendige gedachtes Susan. Kijk erna en oordeel niet. Vind er nou maar gewoon eens he-le-maal niks van. Geen gehoor aan geven. Enkel observeren. Mindfull. Dat is toch je ding? Je vak. Je kracht. Je bent je gedachten en gevoelens niet. Dat zou uitgerekend jij zo onderhand toch moeten weten? Nee, natúurlijk ben ik mijn gedachten noch gevoelens niet, en ik heb ze al helemaal niet zelf gekozen. Maar door heel hard mijn best te doen en te denken dat ik ze wel even ‘parkeer’ maakt dat ze met al hun 8700 vrienden weer net zo snel en hardnekkig terug komen. Dan hou eens op met heel hard je best doen! En stop met dat met denken en start met doen. Kom op Susan. Je weet toch hoe het werkt?
Ja, dat klopt. Rationeel begrijpen was nooit het probleem. Maar zomaar, ineens weggerukt uit de sleur van het leven, mijn heerlijk chaotisch drukke leven. Lig ik dan toch watertrappelend in die woeste zee. Mijn hele lijf ervaart de kracht van moeder natuur. Zowel fysiek, emotioneel, mentaal als spiritueel word ik heen en weer gewiegd. In die grote lome zee van tijd. Leegte. Ruimte. En in die enorme wolk van niets komen ineens allerlei diep weggestopte kwaaltjes en klachten tevoorschijn. Er is geen ontsnappen meer. Ik word niet geleefd door een drukke agenda. Door een overvolle werkweek. Door alle bijbehorende stress, doelen, targets, meetings, en 1001 nutteloze bezigheden. Daarbij, daarna en tussendoor rennend van hot naar haar en weer terug naar her en der. Nee. Er is enkel stilte. En tijd.
Hoe komt het dat wij, lees ik, het best gedijen op structuur en regelmaat? Hoe komt het dat zodra er NIETS is we ineens van alles gaan horen, voelen en zien? Hoe meer ruimte er vrij komt, hoe meer plek er voor al dat verstopte verschijnt. Hoe helderder je rotzooi ziet hoe sneller je kunt beginnen met opruimen.
Daar gaan we dan. Opruiming! In mijn hoofd
Share this story
