De wonderbaarlijke schoonheid van het wereld wijde web! Hét forum om lief en leed met eenieder te delen. Kleurrijk komen ze aanhoudend voorbij. Prachtige verhalen, post, foto’s, momentjes van geluk genot en plezier. Ok. Ik beken, ik doe er al te gretig aan mee. Bewerk mijn geschoten plaatjes totdat het juiste licht precies datgene belicht, wat ik wil laten zien.. maar misschien, is nou net datgene wat ik niet delen wil, hetgeen wat ons bind, is er helemaal geen verschil. Misschien is het waar. Lijken we ontzettend veel op elkaar.
Steeds onderweg naar een nóg beter leven. Naar meer. Naar mooier. Naar als ik.. zodra ik.. wanneer ik.. dán ben ik blij. Onderscheiden van de rest. De massa. De maatschappij. Vooral niet in de voetsporen van onze voorgangers gaan staan. Patronen doorbreken, condities losweken. Niet dezelfde fouten maken als onze ouders en mensen dichtbij. Geen vier op een rij. Met een simpele klik is een nieuwe status geplaatst. Laat de likes maar binnenkomen en de erkenning vloeiend stromen. Wat we anderen laten zien en doen geloven met onze verhalen en kiekjes waarop we stralen, staat vaak haaks op de werkelijkheid daarachter, de pieken zonder de dalen. Met maskers bedekken we ons ware gezicht. Terwijl daar zoveel waardevols achter verschuilt ligt.
Mijn masker gaat gepaard met een grote prodent-smile. Breed lachend door het leven. Een fijn huis. De liefste vrienden. Verliefd tot over mijn oren. Kan niet anders dan voor het geluk geboren. Maar achter die lach schuilt ook een heel ander gelaat. Iemand die dagelijks worstelt met complexe gedachten en gevoelens, een gevecht dat zich afspeelt tussen haar oren. Iemand die staat voor bewustzijn en transformatie, maar zelf niet 24/7 haar eigen tools nastreeft. Iemand die dolgraag avontuur tegemoet gaat, maar haar angsten niet aan te kant durft te zetten. Iemand die constant leert van dezelfde fouten, maar de les niet lijkt te snappen. Iemand die zomaar ineens tijdens een botsing met koeien, het nut van het leven niet meer ziet en niks meer kan boeien. Iemand die heel graag wilt leren genieten maar soms niet weet hoe. Een spring in het veld, maar nu even doodmoe.
Wanneer mag een masker af? En willen we wel (laten) zien wat er tevoorschijn komt? Soms hebben we houvast en veiligheid nodig. Is onze comfort zone die warme baarmoeder waar we weer even in mogen verdrinken. Soms willen we ons niet blootgeven. En soms… soms hoeft dit ook niet. Ervaring leert mij, dat op momenten dat ik mijn masker voorzichtig aan de kant leg, de laagjes stof wegblaas, en een ander oprecht laat zien wat er werkelijk speelt. Wat ik écht voel, vind en zie.. dat juist op die momenten mijn gezicht begint te schijnen. En dat op die momenten blijk dat alles toch echt precies is zoals het lijkt!
We wandelen allemaal een weg. Met pieken en dalen, waarin we af en toe compleet verdwalen. Maar misschien kunnen we in plaats van onze maskers dragen, gewoonweg eens aan elkaar vragen, hoe het echt met de ander gaat, zonder te checken wat op het wereld wijde web staat.
Share this story
