Zoals altijd gaan dingen bij mij in een sneltreinvaart. Het afgelopen jaar spande de kroon. Eindelijk mijn droomman gevonden.. Een paar maanden later mijn baan verloren.. vervolgens in een korte depressie beland en na een intensief herstel besloten om samen te gaan wonen in zijn huis in zijn stad. Mijn huis in mijn stad verkocht binnen een week! Wat ging alles ineens snel… Vervolgens druk met klussen en verbouwen in een nieuwe omgeving. Wennen. Heel erg wennen! Het (ver)bouwen van ons liefdesnest verliep plots wel heel erg letterlijk, want jawel… ik bleek… zwanger! Nooit gedacht, nooit verwacht, dat ik binnen een jaar zoveel life-changing events achterelkaar zou gaan beleven.
Het moment dat ik het staafje in mijn handen had, okay het tweede staafje want wij geloofde natuurlijk niks van die eerste test, en er toch heel duidelijk geschreven stond “zwanger, 2-3 weken” veranderde alles! Het is bijna niet te beschrijven, en toch doe ik mijn best.
Paniek sloeg in als een bom. En gierende hormonen die me te pas en te onpas overvielen hielpen niet erg mee. Roze wolk? Blijde verwachting? Genieten? Niks van dat alles. Verre van! Hier had ik niet op gerekend. Dit had ik niet zien aankomen. Dit hoorde ik nooit als er weer iemand in mijn omgeving zwanger bleek te zijn. Maar ook hier bleek dat niet alles is zoals het lijkt. Al snel kwam ik erachter dat er meer vrouwen waren zoals ik. Dat ik niet de enige vrouw was die zich ongelooflijk slecht en weemoedig voelde. En dan was ik nog niets eens écht misselijk. Eén keer heb ik overgegeven. Toen ik een voet buiten de deur zette van de verloskundige praktijk, nadat wij onze eerste echo hadden gehad. Spanningen en stress of zoiets…
Laat ik duidelijk zijn, het kindje is gewenst, gewild en geliefd! Ik heb altijd een sterke moederwens gehad. Ik wilde zo ontzettend graag voor een klein mensje, gemaakt uit liefde, zorgen. Houden van. Liefhebben. Alleen was er nu zomaar iets dat mij compleet overnam tijdens het eerste trimester van mijn zwangerschap. Ik kon me niks meer herinneren van dat lang gekoesterde verlangen en gevoel. Moeder worden? Een baby? Een kind? Wilde ik dat? Ik voelde me alles behalve gelukkig of blij. Ik was hier totaal niet aan toe. Laat staan klaar voor. Nog altijd bijkomend van een chaotisch emotioneel jaar, nog steeds werkzoekend, en volop aan het wennen in een nieuwe stad. Bovendien moest mijn huis nog leeg gehaald worden en de handtekening voor de verkoop nog gezet worden. De snelheid van events maakte mij duizelig. Ik trok het niet!
Goedbedoelde adviezen van vrienden, familie en bekende.. Stuk voor stuk lief, en uit een goed hart. Maar helaas niet altijd even plezierig of behulpzaam. “Probeer ervan te genieten, het gaat zo snel” Serieus?! Genieten? Heb je enig idee hoeveel energie het me kost om mijn zwaarmoedige hoofd en lijf van het bed naar de bank te slepen? “Zoveel vrouwen zijn je voorgegaan, ook jij kan dit aan!” Gelukkig ben ik al die vrouwen niet, en is er zoals ik maar één.. in ‘n wereld waar we zo hard schreeuwen uniek te mogen zijn, wordt er in dit soort gevallen maar al te graag gewezen naar 13 in een dozijn. “Denk eens aan al die vrouwen in Afrika, daar gaat alles vanzelf” Ja dag! Wist je dat 1 op die 3 van die vrouwen (of het kindje) de bevalling of zwangerschap niet overleeft?! Maar daar worden we ons alleen bewust van als 3FM er een serious request item van maakt.
En dan nog zo’n vreselijk waar cliché. Het moment dat je vertelt dat je zwanger bent. En een poging wilt doen daarbij jóuw gevoel te verwoorden. Je kunt de woorden nog niet uitspreken of je wordt onderbroken door de luisteraars referentiekader van het woord zwanger. Als je geluk hebt vertellen ze je positieve ervaringen -naast hun eigen verhaal over hun zwangerschapsavontuur uiteraard- Maar soms hoor je ook de meest vervelende verhalen. Zonder pardon krijg je te horen over alles wat mis kan gaan. Miskramen, de meest afschuwelijke kwaaltjes, complicaties en meer. Waarom vertellen mensen mij in godsnaam dit soort dingen? Waarom is er geen ruimte voor mijn verhaal en mijn gevoel? Mijn beleving? “Even doorbijten Susan, je krijgt er zoveel voor terug, je weet waar je het voor doet” Nou, dat weet ik dus helemaal niet! Ik kan me er nu nog helemaal niks bij voorstellen, dus laat die druk alsjeblieft achterwege. “Zodra ze het kindje in je armen leggen, ben je alles vergeten” Ook dat, lieve mensen is zo’n cliché waar een kersverse depressieve zwangere vrouw van 7 weken in het NU, niks aan heeft of mee kan.
Wat snakte ik naar erkenning, herkenning. En ruimte! Iemand die tegen me zei: Het is prima zo! Zoals je je nu voelt. Het is ok. Het mag er zijn. Ik leef met je mee. Ik denk aan je. Je doet het goed. Het is goed. Ik ben er! Punt.
Wat snakte ik naar een plek waar ik mocht ervaren wat er op dat moment speelde. Wat snakte ik naar die ruimte, gewoon om er te mogen zijn. Maar dat soort support blijkt lastig in de tijd en maatschappij waarin we leven. Alles moet sneller, beter, mooier. Er is maar even ruimte voor empathie. Al snel verwachten we dat je gewoonweg opstaat en doorgaat. Hop. Niet zeuren, niet klagen, door! Alleen dat lukte nog even niet. Mijn hoofd wilde wel door, maar mijn lijf zei NEE! In het hier en nu leven was nog nooit zo actief. De beste persoonlijk ontwikkelingstraining so far.
Gelukkig vond ik de juiste support van een begeleidingscoach voor zwangere vrouwen in soortgelijke situaties als ik. Dat was een verademing! En aanrader voor eenieder die in eenzelfde bootje vaart. En niet te vergeten talloze steun van mijn lief. Die al het nodige had gezien en ervaren het afgelopen hectische jaar. Germ! Maar die in deze weken écht een rots in de branding bleek te zijn. En uiteraard mag ik mij gelukkig prijzen voor lieve vrienden en familie die wel op het juiste moment ruimte boden. Ruimte die nodig was om adem te halen en simpelweg te zijn wie ik ben.
Clichés. Oftewel “iets dat al zo vaak gezegd is dat het niet veel meer betekent”.
Ik hoop met heel mijn hart dat ik over 6 maanden met recht kan melden dat ze wat betreft ons wonder in spe allemaal waar blijken zijn. Dat één blik of lach van onze spruit mij intens laat glimlachen. En dat ik met een knipoog terugkijk op deze hartstochtelijke achtbaan. Tot zover, tot dan!
Share this story
