Ok. Daar gaan we weer. Dit is goed voor je Susan. Therapeutisch. ‘Schrijf het maar van je af’, hoor ik mijn praat-mannetje zeggen..
Zomaar. Uit t niets! Of ja, uit het niets.. Wellicht ga ik daar al de mist in met mijn persoonlijke analyse. Maar goed. Het is er. Alweer! En in een fractie van een seconde, ik verbaas me telkens opnieuw hoe snel dit hele festijn zich manifesteert, vindt er in mijn hoofd een slagveld plaats. Oorlog. En wat voor één! Niemand wordt gespaard. Help! Paniek. PEEUW! Nee Susan. Als er paniek is moet je niet gaan peeuwen. Als er paniek is blijf je koelbloedig. Boelkloedig. Zucht. Ik kan niet meer.
Waar het begint weet ik nog steeds niet. Mijn hoofd of mijn lijf. In ieder geval gaat het sneller dan dat ik 't kan volgen. Laat staan kan achterhalen hoe wat waarom. Een simpele trigger. Een geur, geluid, gevoel of gedachte. En dan, bam! Mijn lijf reageert acuut. Als eerst beginnen mijn benen te trillen. Schokkend. Soms hard. Maar al snel in een soort monotoon, kalm ritme. Met het blote oog zie je er helemaal niets van. Niet eens een beetje. Gek eigenlijk. Het is een soort van interne bibber. Lastig te omschrijven, maar ik durf te wedden dat er mensen zijn die precies begrijpen wat ik bedoel.. Daarna begint mijn maag te centrifugeren. Helaas. Lang programma. Adem in. Adem uit. Ik heb het warm, koud, bloedheet. Mijn handen zijn nat en klam van het zweet. In mijn hoofd schreeuwt een of andere generaal dat we er bijna zijn. Volhouden. Ver op de achtergrond hoor ik strijders neervallen. Witte vlag, waar is mijn witte vlag?? Heel even kom ik op adem. Zie ik weer licht. En net op het moment dat ik klaar ben om het vredesverdrag in mijn hoofd te tekenen komt mijn lijf wederom in opstand. Jawel. Daar gaan we weer. Dag vrede. The battle continues. Ik weet inmiddels dat ik in tijden van oorlog niet in staat ben te relativeren. Ik ben mezelf niet. Iets neemt het van mij over. Ik heb er geen grip op. Geen controle. Een lastig gegeven, als je bezig bent een strijd te voeren. Te winnen. Te overleven.
Stop hier toch gewoon mee Susan! Wat een onzin. Wat een gezeik. Ik wil dit niet. Ik haat dit. Ik ben dit niet. Aaaaah! Stop! Ineens moet ik aan een filmpje denken dat ik zelf menig maal bekeken en anderen aangeraden heb. Enorm grappig, heel herkenbaar en, slik, bijzonder confronterend! Kijken op eigen risico! "Stop it!"
Stiekem ben ik jaloers op mensen die dit trucje onder de knie hebben. Je weet wel, mensen die dat gewoon doen. Stoppen! Zomaar. Just like that. Ik behoor helaas niet tot deze categorie. Mij kost het, ondanks mijn opleiding, ervaring en achtergrond, enorm veel moeite. En ik blijk niet alleen te zijn. Iets wat mij blijft fasineren. Zoveel mensen voeren dagelijks hetzelfde gevecht. Zoveel mensen zijn vandaag de dag meer dan ooit bezig met bewustzijn en persoonlijke ontwikkeling. En toch, ondanks alle prachtige kennis, inzichten en transformatie blijft pijn en ellende een onderdeel van ons leven.
Maar wat nou, als het helemaal niet gaat om het stoppen? Wat als de truc simpelweg is het ondergaan van alles wat er is. Het laten gebeuren. Het toelaten. Zonder enige weerstand te bieden. Niet langer vrij willen zijn van pijn, van lijden. Maar in plaats daarvan vrij zijn ín de pijn, in het hart van het lijden.
Hoe graag we ook willen dat iets stopt of weggaat, hoe naar of vervelend iets ook blijkt te zijn. In de praktijk gaan dingen niet sneller weg door ze, geforceerd of niet, te stoppen. Gevoelens hebben slechts één doel: gevoeld worden. Niets meer en niets minder. Paniek? Ok! Kom maar op. Schildjes omlaag. Geweren aan de kant. Witte vlag omhoog. Dag weerstand. Dag oorlog.
Alles schoon, alles keurig. Susan is tevree. Alles fris. Alles fruitig. Susan is Okee!
Share this story
