Het is alweer een tijdje geleden dat ik achter mijn laptop kroop, om mijn gedachtenspinsels als confetti op een saai wit Word file te strooien.. maar daar ben ik dan. Terug. En wat voelt dat fijn.
De reden van mijn stilletjes naar de achtergrond verdwijnen, ligt prinsesheerlijk te slapen. In haar eigen bedje, op haar eigen kamertje, voor de eerste keer! Precies 3 weken oud is ze vandaag. Mijn kersverse dochter. Mijn bloedmooi perfect en puur wonder. En daar zit ik dan.. Aan de keukentafel, achter m'n vertrouwde laptop, op m'n vertrouwde plek, met een vertrouwd kopje koffie. Het enige verschil met ruim negen maanden geleden is, dat er nu een babyfoon naast diezelfde laptop ligt. En mijn ogen daar strak als een adelaar op zijn prooi, op gericht zijn. Ik houd mijn supersonische webcam-babyfoon scherm in het vizier. En mijn oren gespitst. Leeft ze nog? Haalt ze adem? Ligt haar hoofdje goed? Haar neusje niet in het matras? Geen melk die omhoog komt waar ze per ongeluk in kan stikken? Niet te warm? Koud? Geen volle luier? Geen honger? Zucht. Ja, welkom bij de club van mama's. De leeuwin in mij is wakker. En hoe! Mijn natuurlijke instinct om te zorgen, beschermen, vechten, aanvallen, troosten, liefkozen, kroelen & moederen, is AAN!
Nooit en te nimmer had ik kunnen bedenken dat deze jungle zo intensief kon zijn. Respect voor al mijn mede leeuwinnen, vooral die met meerdere welpen. Ik dacht dat zwanger zijn, inclusief baren (slik, zucht, puf), een prestatie was. Maar die eerste weken mét hummeltje. Uít mijn buik. In levende lijve. Jezus! Dat had niemand me verteld. Daar bereiden ze je tijdens al die gezellige negen maanden apps dan weer niet op voor.
Een kleine maand geleden zat mijn welp nog heerlijk veilig in mijn buik. Dat ik destijds worstelde met al die laatste loodjes kwalen, vergeet ik gemakshalve voor nu maar even. Want, ze was veilig. En alles ging 'vanzelf'. En ik kon nog enigszins mijn eigen gang gaan. Beetje slapen, beetje kletsen, beetje knutselen, hier en daar gezellig koffie drinken, uren in bad, dutjes doen op de bank, eindeloos Netflix series kijken, kleertjes bestellen, kleertjes wassen en strijken. Enig!
Maar nu, zomaar uit mijn buik, uit die vertrouwde veilige cocon, waar alles op de automatische piloot ging... Nu is het aan mij, en aan mijn beste vriend, held, steun en toeverlaat - aka Lion King Papa! Nu is het voor de echt! De zorgen. De verantwoordelijkheid. De prille kwetsbaarheid. De vermoeidheid. De gebroken nachten. De krampjes (Aaaaaaah wij-haten-die-ongelooflijk-stomme-rot-dramkrampjes!!) Het huilen. Het aan elkaar wennen. Het elkaar leren kennen. Het vinden van ritme (Maar er is helemaal geen ritme, want zodra er iets van ritme is, komt er weer een ander ritme, en dat noemen ze vervolgens dan 'regeldagen', waarin er in werkelijkheid helemaal niks te regelen valt.) De goedbedoelde maar oh zo niet gewenste adviezen van iedereen, alles en overal.
De clichés. Ze zijn waar. Van roze wolk tot en met bliksem & onweersbui. Van een telefoon vol foto's en filmpjes die je het liefst met de hele wereld wilt delen, tot en met de tijd die vliegt en er niet meer toe doet. (Tijd? Wat is dat?) Van 'mijn dochter is de liefste leukste mooiste van allemaal' tot en met "ik moet alleen naar buiten, zonder baby, NU!" Ze kloppen allemaal. Maar één cliché steekt er tot nu toe met kop en schouders bovenuit. Zodra mijn kleine welp in mijn klauwen ligt, en ze me haar gulste glimlach schenkt. Inclusief 2 kuiltjes, stralend helder blauwe oogjes, de meest mooie schattigste wenkbrauwtjes ooit, met lieve lange wimpertjes. Dan smelt mijn leeuwinnenhart! En voel ik mij absoluut dé koningin van mijn eigen dierenrijk.
Dat ik deze blog in 56 fases heb geschreven tussen het voeden, troosten, verschonen en wiegen door, doet er niet toe. Inmiddels is ze precies 4 weken vandaag. Mijn liefde! - Hakuna Matata.
Share this story
