Dat moment waarop je je kindje voor het eerst ziet. Ze net op je borst ligt. Nog in elkaar gerold. Dicht tegen je aan. Kwetsbaar. Puur. Lief. Klein. Op slag verliefd. Mijn hart en hoofd sloegen op hol. Alle emoties opgebouwd tot dat ene speciale moment, en dan ein-de-lijk kusjes kunnen geven op dat prachtig mooi bolletje. Op die kleine handjes. Vingers. Oortjes. Neusje. Dat moment vergeet je nooit. Het moment waarop je écht moeder wordt.
De eerste dagen, weken vlogen voorbij. Bij ons een heerlijke dikke roze wolk. Geen slaap? Nou en! Geen rust? Who cares! Geen energie? Adrenaline genoeg! We zweefde. De vlinders vlogen in het rond. Tot over onze oren. En we boften met ontzettend lieve mensen & de beste kraamhulp ever om ons heen. Samen waren we sterker en hechter dan ooit.
Na een paar weken zwijmelen en wennen aan elkaar, kregen we het gevoel dat ons meisje niet lekker in haar vel zat. Drinken en slapen ging steeds lastiger. Ze leek pijn te hebben. Huilde veel. HEEL veel. Hoewel wij onze zorgen uitspraken bij vrienden, familie en professionals, kregen we alsmaar te horen "Maak je geen zorgen joh, dat hoort erbij", "Zijn gewoon krampjes, niets aan de hand", "Moeten jullie even doorheen, hebben ze allemaal". Uiteraard wilde wij niet liever dan geloven dat het dat was. Dus gingen we aan de slag met de ontelbare tips. We zwommen in rust-regelmaat & ritme. We probeerde alle homeopathische druppels. Spenen, flesjes & bed-technieken. We kochten draagdoeken & knuffels met rustgevende (hartslag) geluidjes. We bezochten menig maal onze huisarts, osteopaat en zelfs een heuse babyfluisteraar. Ik google me suf, en werd zowaar expert op het gebied van de 'onrustige baby'.
Hoe hard we ook ons best deden. Mijn moedergevoel bleef me vertellen dat er iets niet klopte. Dit hoorde er niet bij. Ze had écht pijn. Je zag haar worstelen. Je zag dat iets haar dwars zat. Bij iedere voeding en ieder slaapje kwam de onrust tevoorschijn. Ze kronkelde op schoot. Gooide haar kleine sterke lijfje continu in de strijd. Overstrekken en hoofd naar achter. Het tegenstrijdige aan alles was dat als ze eventjes nergens last had, ze de liefste vrolijkste en bovenal grappigste baby ooit was... En ons bezoek dan ook niets begreep van mijn zorgen. "Ze doet het toch prima?", "Kijk dan, ze is zo relax", "Er is niks mis met haar, een gezond tevreden kindje hoor..." Maar zodra het bezoek de deur uit was, begon ze weer te kronkelen. Lag het dan misschien toch aan mij?! Was ik de oorzaak? Mijn zorgen? Mijn angst? Nam ze dit alles nu al over? Maakte ik haar zelf zo? Nee. Natuurlijk niet. Ik maakte alleen mezelf ontzettend onzeker zo..
Desalniettemin bleef mijn instinct sterk aanwezig. De mamaleeuw in mij hield me scherp en alert. Er klopt iets niet. Ze heeft pijn! Mijn meisje heeft godverdomme pijn.
En pijn had ze. Verborgen pijn. Daar kwamen we pas achter toen ze de flesjes melk echt begon te weigeren. En we midden in de nacht bij de huisartsenpost zaten. Een ontstoken slokdarm. Een onrustige maag. Maagzuurremmers. En een doorverwijzing naar de kinderarts in het ziekenhuis. Eindelijk werd ik gehoord.. Eindelijk werden de klachten niet weg beredeneerd. Eindelijk werd mijn instinct bevestigd Eindelijk kon ik mijn meisje écht gaan helpen. Well done Lion. Well done Mommy.
Verborgen reflux. Uiteraard had ik hier al van alles over gelezen, ik was ten slotte expert... Opgelucht dat we concreet aan de slag konden, maar ook verdrietig omdat ze veel te lang al onnodig pijn had gehad. Braaf doorliepen we alle stadia van het proces. Van voeding tot medicatie. Het arm ding moest steeds een periode 'testen' of er verbetering zou optreden. Gelukkig was er na een dikke maand al heel wat verbetering. De voedingen gingen veel beter, ze dronk rustiger, er was veel minder weerstand en spanning tijdens een voeding. Zelfs het slapen leek beter te gaan. Op een gegeven moment ging het zelfs zo goed, dat vrijwel alle voedingen relax verliepen en er geen melk meer terugkwam. Maar nog veel belangrijker: ze had geen pijn meer!! Slapen ging daardoor ook stukken beter. Onze dochter kon ineens de hele dag lachen! En hoe! Wat een verschil. Wat een compleet ander kind! Blije baby, blije mama. Echt waar. Halleluja.
Verborgen kwaaltjes brengen stiekem een boel verborgen gevolgen mee. En een bak onrust versus een heleboel geduld. Een baby die kampt met verborgen klachten is niet snel tevreden. En gaat niet makkelijk mee op stap. Wandelen in onze super sonische peperdure kinderwagen was een drama! (Nee mensen, no way dat deze baby in een wandelwagen ging liggen, niet op haar rug, buik noch zij) Autoritjes een hel! (Nee, deze baby viel NIET meteen in slaap zodra ik de straat uit reed) En ergens anders slapen was een fiasco! Heel veel dingen waar ik me zo ontzettend op verheugd had, verliepen anders. Heel veel wijsheden die ik me vooraf had voorgenomen kon ik niet toepassen. Heel veel dingen die bij andere baby's vanzelfsprekend leken kosten ons moeite. En heel veel momenten wenste ik enkel begrip en steun. Maar verborgen kwaaltjes worden helaas nauwelijks erkent of gezien.
Een baby met verborgen klachten heeft behoefte aan veiligheid. Nabijheid. En liefde. Heel veel liefde. Van verborgen naar geborgen. Van tip naar begrip. Van tranen van verdriet naar een vrolijke baby die weer geniet.
Share this story
